Ode aan...

Als de dag de nacht opzijzet
en de leeuwerik ontwaakt
en de bergen worden heuvels,
als jouw blik de mijne raakt,

dan speel ik met je tranen,
proef het zilt van je verdriet,
bekijk je gouden engelharen,
en zie wat niemand anders ziet...

Ik doe mijn best jou te doorgronden
en het moment is dan daar:
als de sneeuw licht in het donker
is er niet langer gevaar.

Als je in mijn armen wegkruipt
en jouw benen om mij draait,
als je je spanning kan laten
en je niet langer meer schaamt...

dan is het tijd voor samen praten,
dan is het tijd voor samen zijn.
Dan mag je best wel steken laten,
je zal er niet minder door zijn.

24/02/2005