Treurig gedicht...

... maar vind de hoop.


Vergeet je ogen niet te sluiten,
laat je ademhaling gaan,
Huil de tranen maar met tuiten,
laat je stem maar overslaan.

Laat het allemaal maar lopen,
schreeuw je woede maar goed uit,
je hoeft niet langer meer te hopen,
je hoeft niet steeds opnieuw vooruit.

Ween maar om verloren uren,
die je gewoon maar zat te zijn,
waarbij de lege kamermuren,
getuige waren van je pijn.

Je mag je kussens best natmaken,
je hoeft niet langer sterk te zijn,
je mag best schreeuwen van de daken,
gedaan met opgekropte schijn.

Maar het zal banaal aflopen,
het hoeft niet bijzonder te zijn,
het is de tijd die je zal dopen
in glaasjes water gemengd met wijn.


Maximiliaan Derawijde, 01/04/2005