In Memoriam

Op 22 mei 1997 viel Herman dood neer op een terrasje in Lissabon. Murmelend stierf hij in de armen van Anna Enquist die hem toevallig vergezelde op een literatuurcongres aldaar. Herman liet een vriendin na, kinderen, kameraden. Hij liet schrijvers na. Hij liet papier na. Met lettertjes. Of blanco, wachtend op de inkt. Maar allemaal moesten ze het voortaan zonder hem doen.

Kleine lettertjes, kleine gedachten, grote dromen. Wie de verzamelbundel van Herman de Coninck leest, kan niet anders dan concluderen dat hij een monument was. Maar dan wel een monument met oog voor het kleine. Hij was geen man die op zoek ging naar de grote bombast en het ritme van een Neruda (die ook mooi is. zeer mooi. maar toch ook heel anders.). Herman trachtte liever zijn eigen buikgevoel op papier te zetten. Een groot deel van zijn werk heeft dan ook iets autobiografisch, en iets heel erg herkenbaars. Heel lief. Soms kan men aan de taal zien hoe de mens was. Lees je even mee?


Ik geloof niet dat ik het kan:
niet van je houden. Drinken
en je niet kunnen vergeten,
dat kan ik. En iedere dag een beetje
sterven, zodat het tenslotte slechts
een koud kunstje wordt.


Herman had oog voor het hebben, het zijn, het worden. De werkwoorden waar alles in het eerste leerjaar mee begint, en waarna uiteindelijk alles eindigt. En zoals hij, denk ik (want ik weet het niet zeker, ik heb alleen maar dié woorden die volgens hem geslaagd waren), uiteindelijk ook getracht heeft te leven.

Zou hij nog veel geschreven hebben? Vast wel, maar het doet er uiteindelijk niet meer toe. Zijn oeuvre heeft een mensenleven gekost, maar veel meer levens gemaakt. Wie dit ook leest, bedank Herman even voor me, daarboven. Want... wie weet is daarboven wel iets. En ik denk dat hij dat zelf ook wel hoopte. Hoewel voor eeuwig niet meer kunnen sterven me ook niet alles lijkt.

Max