TaTToo or not TaTToo?

Er moet me iets van het hart. Ik zit nu al een paar maanden (of neen, eigenlijk een paar jaar, maar de laatste maanden begint het gepieker wel onrustwekkende proporties aan te nemen) te twijfelen of ik al dan niet een tattoo zou nemen. Ik ben er vrij zeker van dat enkele van de lezers van deze blog, en dan vooral een behoorlijk deel van de lezers die me persoonlijk kennen, bij het horen van deze nieuwe informatie achterovervallen. Of nu tenminste toch met hun mond open naar het scherm zitten te staren. Of er al dan niet een zekere massa vocht uit komt, wil ik niet geweten hebben.

Ja, mensen, ik geef het toe. Ik zoek al een hele lange tijd naar een afbeelding van een uil om zo ongeveer (maar niet volledig) in het midden van mijn rug, bijna ter hoogte van de nek, te laten tatoeëren. Waarom een uil? Dit dier wordt binnen de wijsbegeerte gelinkt aan de Griekse Godin Minerva, ook wel Pallas Athene genoemd.

Maar, bangerik als ik ben, vraag ik me daarbij ook altijd opnieuw af wat mijn ouders daarvan zouden denken. Freud zou wel raad weten met zijn pseudo-wetenschap om deze angst te verklaren. Anderzijds: over de meeste van mijn vrienden maak ik me niet echt zorgen: ze moeten me maar nemen zoals ik ben. Over mijn vriendin al helemaal niet, want die heeft er al één. En nog een heel erg mooie ook. Ze heeft zelfs een gat in haar navel. Of net erboven, maakt niet uit.

Soit, ik blijf piekeren. Maar als mensen tussendoor toevallig een zeer mooie afbeelding van een uil tegenkomen, mogen ze hem altijd aan mij doorgeven.

Tot dan zoek ik verder.

Max