het verleden van een huis
Deze muren, het geheugen waar dit huis in woont,
het spel van flauw behangsel op de keukendeur.
De hond ligt aan het raam. De zon verdwijnt.
Hoeveel levens werden hier als kind verschoond?
Deze houten vloeren kraken. De schemer valt
bij elk geluid een beetje meer. Mijn ritme als de tijd
van generaties. Hoeveel zonen hebben hier
hun vaders beschaamd?
Het dak hield nacht en ontij tegen. De ramen
keken op de regen neer. Daar zit ik dan.
Geslagen en vermoeid. Het verleden
vult de kamers met geesten. Wie hier ooit was,
is nu weer hier.
Ooit ben ik deel van hen die vroeger waren.
Max, 15/07/2005
het spel van flauw behangsel op de keukendeur.
De hond ligt aan het raam. De zon verdwijnt.
Hoeveel levens werden hier als kind verschoond?
Deze houten vloeren kraken. De schemer valt
bij elk geluid een beetje meer. Mijn ritme als de tijd
van generaties. Hoeveel zonen hebben hier
hun vaders beschaamd?
Het dak hield nacht en ontij tegen. De ramen
keken op de regen neer. Daar zit ik dan.
Geslagen en vermoeid. Het verleden
vult de kamers met geesten. Wie hier ooit was,
is nu weer hier.
Ooit ben ik deel van hen die vroeger waren.
Max, 15/07/2005
posted by maximiliaanderawijde at 00:31
1 Comments:
bij het lezen van je gedicht zie ik je zo zitten aan het bureau op je kot, met een zomerregenbui die tegen de ramen slaat, en met een krakende houten vloer onder je blote voeten... ;-)
Een reactie posten
<< Home