het verleden van een huis

Deze muren, het geheugen waar dit huis in woont,
het spel van flauw behangsel op de keukendeur.
De hond ligt aan het raam. De zon verdwijnt.
Hoeveel levens werden hier als kind verschoond?

Deze houten vloeren kraken. De schemer valt
bij elk geluid een beetje meer. Mijn ritme als de tijd
van generaties. Hoeveel zonen hebben hier
hun vaders beschaamd?

Het dak hield nacht en ontij tegen. De ramen
keken op de regen neer. Daar zit ik dan.
Geslagen en vermoeid. Het verleden
vult de kamers met geesten. Wie hier ooit was,
is nu weer hier.
Ooit ben ik deel van hen die vroeger waren.


Max, 15/07/2005

Requiem

Het heeft een dikke maand geduurd voordat ik weer de pen heb opgepakt. Eerst waren er examens (niet dat ik veel gedaan heb, maar soit, mijn diploma is alleszins binnen), ergens tussen deze hersenbrekende uren door kwam mijn vriendin voltijds het bed met me delen. Nu ja, volnachts, toch, want overdag hebben we wel wat beters te doen. De volledige X-files-series op DVD bekijken, bijvoorbeeld. Ik amuseer me er dik mee, al druipt het jeugdsentiment wel eens veel erg van de schermen. Of beeld ik mij dat alleen maar in, en creeër ik dat waanidee? Alleszins, het is leuk kijken.

Minder leuk was dit: de voorbije vier dagen heb ik drie doden gezien. Al is "doden" nogal een relatief begrip in dezes: ik zag ook dode muggen, vliegen en een platgereden kikker. Maar hier gaat het over twee paarden en een kind (waarom rekenen we een paard wel als "dood" in ons volle besef, en zoveel andere dieren niet?). Alledrie slachtoffer van een trein. Eén paard werd overreden door mijn eigen trein Mechelen-Gent, en diens maatje (of was het zijn vriendin?) nadien geëlectrocuteerd door de stroom die door de machinist op de sporen werd gelegd. Voor de veiligheid, zeker? Maar de twee paarden op een vijftal meter van je zien liggen, terwijl het ene paard een dikke minuut voordien nog voorbij mijn raam was gelopen...

Een paar dagen later was ik gehaast. Op tijd ergens moeten zijn, je kent het wel. En die trein bleef maar staan. Eerst in het station, dan in het midden van niks. En er zijn in België niet veel plaatsen waar er echt "niks" lijkt te zijn. Dan zet de trein zich opnieuw in beweging. Een zwaailicht is een voorbode van wat gaat komen. Dan nog één, nog één en nog één... het wordt snel duidelijk dat er iets ernstigs is gebeurd... nog half onbewust van dat besef, zag elke reiziger in de trein opeens het witte doek. Met daaronder een lichaam waarvan de contouren verraadden dat het een kind is van een jaar of tien.

Hij of zij zal altijd tien blijven. Omwille van een verloren bal? Een stoer spelletje onder vrienden? Ik denk aan de ouders, en wens ze sterkte.

Max